Моладаўскі звон адліты ў 1583 г. з медзі людвісарам Марцінам Гофманам у Коўне (зараз г. Каўнас, Літва) для царквы вёскі Моладава (цяпер у Іванаўскім раёне Брэсцкай вобласці), па заказу Сімяона Войны, кашталяна мсціслаўскага, старасты паморскага, палангаўскага, горждаўскага. Прысвечаны ён двум прадстаўнікам вядомага на Беларусі роду Войнаў: Маціевічу Хрысціну і яго сыну – Сямёну.
Вышыня звону 62 см, найбольшы дыяметр 70 см, таўшчыня сценак 6–7 см. Дэкараваны ў верхняй частцы пасам расліннага арнаменту з фантастычнымі істотамі і жывёламі. Звон увесь пакрыты гравіраванымі надпісамі на беларускай мове лацінскім алфавітам. Надпісы на маладоўскім звоне – гэта арыгінальны твор эпіграфічнай літаратуры, дзе апісваюцца ганаровыя тытулы і пасады Мацея Войны, яго асабістыя якасці, гаворыцца пра яго сямейнае жыццё, аб жонцы і дзецях, ухваляюцца выхаванасць і адукаванасць малодшых Войнаў. Надпіс паведамляе, што гэты звон перададзены маладоўскай царкве «навекі непарушна».
У сярэдняй частцы звона змешчаны тэкст, згрупаваны ў 4 калонкі па 13 радкоў y кожнай: фундатарскі надпіс і панегірык Войну Маціевічу Грычыну і яго сям’і:
«На вечную памяць дабравернага хрысталюбівага вяльможнага пана яго міласці пана Войны Мацвеевіча Грычына, названага ў святым хрышчэнні Барысам, кашталяна мсціслаўскага, старасты ожскага, пераломскага, убарцкага, падкаморыя пінскага і жонкі яго міласці дабравернай пані Багданы Янушаўны Любельскай, названай у святым хрышчэнні Меланняй, загадам і накладам іх міласцей праз сына іх міласцей першароднага (усякія бо отракі, што лона расчыняюць, святыя Богу) дабравернага і хрысталюбівага пана яго міласці пана Сямёна Войну, старасту паморскага, палангаўскага і горждаўскага, цівуна ўжвенцкага ў зямлі Жамойцкай і рэвізора караля яго міласці гэты звон адліты ў слаўным месце Коўне і даны ў царкву Божую ў маёнтку іх міласцей вотчынным у Моладаве на векі непарушна. Жыў яго міласць пан Война, кашталян мсціслаўскі, на гэтым свеце веку свайго гадоў блізу дзевяноста, будучы з мілай жонкай яго міласці ў стане святым сужэнскім паняй Багданай у боязі Божай пад міласэрнасцю яго святой у добрай аднастайнай міласці і згодзе і ў законе старажытным царквы сабору грэцкага, з маладосці і ў сярэдніх гадах яго міласць добрым рыцарам будучы і зацных, пачцівых, слаўных продкаў родам сваім наследваючы, каралям іх міласцям і вялікім князям літоўскім і Рэчы Паспалітай добра служачы зацных урадаў дасягнуў і сенатарам вялікім, зацным у радзе караля яго міласці быў. Акрамя таго з міласернасці Божай у боязі яго святой з мілай жонкай яго міласці добрае, пачцівае патомства цнатлівае, сыны і дочкі парадзіў і іх, як патрыярх Якаў, сыноў сваіх благаславіў, вялікія ўцехі і радасці з усіх дзетак сваіх хвала даў сынам сваім на пачцівых, зацных пасадах, у лавіцу ў радзе каралеўскай бачыў, і сыноў сваіх сыноў да хросту святога на руках сваіх аддаваў і іх благаславіў пачціва. Таксама дочкі, пачціва, добра ў доме сваім выхаваныя, пры жыцці сваім у стан святы сужэнскі за добрых, пачцівых людзей, у дамы пачцівыя, шляхецкія з благаславеннем сваім бацькоўскім выдаўшы, з патомства іх унучат сваіх і праўнукаў стварыў і ў год ад творцы госпада Бога жыцця яго міласці вызначаны, у міласэрнасці Божай у добрых днях і ўцехах сваіх правадзіўшы, да госпада Бога адышоў і дух свой у рукі гасподні аддаў, а ў жыццё вечнае з гэтага светнага жыцця сышоў яго міласць пан кашталян мсціслаўскі ў маёнтку яго міласці вотчынным Парэччы ў год Божы 1582 дня 15 мая».
Пад адным са слупкоў гравіраваны асабісты герб Сямёна Войны, які складаецца з 4 малых гербаў («Трубы», «Корчак», «Пяцірог», «Газдава»), клейнод – 5 страўсавых пёраў. У самым нізе ў картушы вытворчы надпіс у тры радкі: «Marczin Hofman mnie sliwal roku 1583» («Марцін Гофман мяне адліў у 1583 годзе»).
Моладаўскі звон здаўна знаходзіўся пры мясцовай драўлянай царкве, якая некалькі разоў перабудоўвалася, рамантавалася, была ўніяцкай, затым праваслаўнай. У час Першай сусветнай вайны па парадзе пана Генрыха Скірмунта, якому належаў маёнтак у Моладава, сяляне пры падыходзе нямецкіх войск, ратуючы каштоўную рэліквію ад вывазу ў Германію, закапалі звон на могілках. Пасля адыходу немцаў звон быў адкапаны.
У 1977 г. моладаўскі звон – помнік мастацкага ліцця, эпіграфікі, палеаграфіі Беларусі – быў зняты і вывезены ў Музей старажытна-беларускай культуры АН БССР. У 1990 г. вернуты ў Свята-Вазнясенскую царкву в. Моладава.
Звон у Моладаве – жывы сведка гісторыі і паказчык вельмі высокага прафесійнага майстэрства рамеснікаў XVI ст.. Самы стары ў краіне на дадзены момант звон. На жаль, час пакінуў на звоне свой след: у ім зрабілася расколіна і званіць ён больш не можа. Цяпер звон знаходзіцца ў асаблівай званіцы на тэрыторыі новага мураванага праваслаўнага храма – Свята-Вазнясенскай царквы, асвячонай 8 мая 2012 г. Указам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 11 сакавіка 2011 г. вёсцы Моладава нададзены герб, на якім выява залатога звана.